Czym jest trauma?

Trauma rozumiana jest jako głęboki uraz psychiczny będący skutkiem konfrontacji ze zdarzeniem subiektywnie postrzeganym jako nagłe, dramatyczne, drastyczne, wykraczające poza ludzkie doświadczenie. Zdarzeniu temu nie są w stanie podołać mechanizmy samoregulacyjne organizmu. Pojawiające się wówczas intensywne przeżycie strachu, przerażenia lub utraty kontroli zostaje niejako zamrożone w czasie. Energia wyzwolona wskutek silnej reakcji systemu nerwowego nie zostaje usunięta z ciała, lecz pozostaje w nim na długo, powodując specyficzne zaburzenia fizjologiczne i psychiczne. Przyczyną traumy jest zatem coś, co wydarza się w świecie zewnętrznym, ale skutkiem jest psychiczne czy „duchowe” zranienie. Długotrwale osłabia ono zdolności radzenia sobie z różnego rodzaju wyzwaniami codziennego życia, obniżając tym samym jego jakość. Wpływa na zachowania i relacje z ludźmi, może prowadzić do powstawania uzależnień, utrudnia podejmowanie decyzji, a nawet ujawnia się w postaci różnego rodzaju objawów somatycznych, jak na przykład trudny do zdiagnozowania ból fizyczny czy choroby.

Wydarzeniami, które mogą być źródłem traumy, są między innymi wypadki samochodowe, katastrofy naturalne, poważne operacje, utrata bliskiej osoby, akty agresji, obrażenia cielesne, przemoc emocjonalna, itp. Ponieważ zdolności samoregulacyjne różnych osób mają odmienny poziom radzenia sobie ze stresem, źródłem traumy mogą być także wydarzenia o pozornie łagodniejszym charakterze, które stanowią jednak nadmierną stymulację systemu nerwowego danej osoby, powodując u niej odczucie przytłoczenia i niezdolność do adaptacji (szczególnie w przypadku dzieci, na przykład pobyt w szpitalu czy kłótnia rodziców). Kluczowe dla uruchomienia reakcji traumatycznej jest nie tyle samo wydarzenie, ile bardziej postrzeganie danej sytuacji jako zagrażające życiu lub przytłaczające. Trauma ma więc wymiar osobowy – ludzie różnie reagują na to samo wydarzenie.

Jak podkreśla Levine, wskutek głębokiego urazu psychicznego układ nerwowy człowieka ulega dezorientacji i nie jest zdolny do przywrócenia stanu równowagi. W efekcie u dotkniętej traumą osoby pojawiają się różnego rodzaju fiksacje i utrata naturalnej zdolności do samoregulacji pobudzenia. System nerwowy traci swą elastyczność funkcjonowania zakłócając zdolność do doświadczania życia „tu i teraz”. Na różnego rodzaju bodźce życiowe reaguje tak, jakby nadal występowało zagrożenie; myśli, emocje i reakcje ciała są nieświadomie sprzężone z minionym doświadczeniem, które wywołało uraz psychiczny.

Mechanizmy przezwyciężania skutków traumy można uruchomić używając metodę SE, która okazała się skuteczna w pracy z osobami doświadczającymi różnego rodzaju sytuacji traumatyzujących. W odróżnieniu od innych stosowanych powszechnie metod terapeutycznych, SE nie koncentruje się na samym przeżyciu doświadczenia o charakterze traumatyzującym, lecz przede wszystkim na przywróceniu pełnej, właściwej reakcji ciała na to doświadczenie. Rozwiązanie traumy dokonuje się zatem poprzez stopniowe uwolnienie energii przetrwania nagromadzonej w autonomicznym systemie nerwowym i dokończenie zatrzymanej reakcji stresowej na minioną sytuację, co prowadzi do uregulowania psychosomatycznych następstw traumy. Unika się tym samym retraumatyzacji (powrotu do przykrych dla pacjenta wspomnień), ogniskując uwagę przede wszystkim na obecnych „tu i teraz” subiektywnych odczuciach płynących z ciała.

Metoda SE wykazała swoją wysoką skuteczność w przypadku problemów związanych z nadmiernymi reakcjami emocjo­nal­nymi, nadpobudliwością, spadkiem lub nadmierną aktywnością seksualną, atakami paniki, niepokoju, fobii, zmniejszoną zdolnością radzenia sobie ze stresem, niezdolnością do uczenia się, do tworzenia więzi, lękami, depresją, poczuciem wyobcowania, utratą energii życiowej, bezsennością, przewlekłymi bólami, itd. Przez kilkadziesiąt lat stosowania metoda SE pomogła odmienić życie kilku milio­nom ludzi.

​

Powyższe informacje pochodzą ze strony: www.interp.pl

​

​